Na een korte nacht, een vlotte vlucht met een niet nader genoemde Sloveense maatschappij en een ‘Balkanese’ hamburger ter versteviging van de maag trokken Cédric en ik meteen naar Skopje downtown. Daar werden we verrast op een groot aantal neon belichte bombastische standbeelden en verschillende ‘historische’ gebouwen van maar liefst drie jaar oud (*sarcasme*). Gelukkig deed de gezellige en eeuwenoude bazaar ons snel terug beseffen dat we wel degelijk in Skopje waren beland en niet in het Europese Las Vegas. De eerste avond werd afgesloten met een fel , maar behoorlijk vals, optreden van een lokale coverband en een geweldig optreden van de Macedonische Kreuners.
Kennismaking & teambuilding
De volgende middag werden we in de Orange Inn verwacht om echt van start te gaan met de ‘JEF training for trainers’. De uitgebreide kennismakingsronde maakte al snel duidelijk dat het met de groepssfeer wel goed zat. En ook de introductie klonk alvast veelbelovend: Wat is politiek jeugdwerk? Welke actiemethodes werken (of juist niet) in jullie thuisland? In hoeverre heeft de jeugd een stem in het beleid? … Ik keek in ieder geval al erg hard uit naar de antwoorden hierop van de deelnemende Serviërs, Kosovaren, Turken, Zweden, Kroaten, Albanezen en uiteraard ook Macedoniërs.
En nu het zware werk
Na de uitgebreide kennismakingsronde begon het serieuzere werk. Gestart werd er met een introductie over het verschil tussen informele, formele en non-formele educatie. Deze begrippen worden vaak te pas en te onpas gebruikt, maar het is wel duidelijk dat ze centraal staan in het Europese jeugdwerk. Mocht je er meer over willen weten, dan vormt deze link alvast een goed startpunt! Interessant was ook de ladder van Roger. Deze ‘ladder of youth voice’ bleek een zeer handige tool te zijn om te kijken in welke mate jongeren betrokken worden bij het beleid. Is er sprake van manipulatie? Of wordt onze maatschappij compleet gedomineerd door de jeugd? Al snel leidde dit ook tot interessante discussies over de verschillen tussen enerzijds België en Zweden en de Balkanlanden anderzijds.
How to crash a bike properly?
Damir en Milos, de twee dynamische en altijd opgewekte trainers, hadden voor de volgende dag iets compleet nieuws uit hun mouw geschud: een politieke simulatie. Doorgaans wordt er binnen JEF dan direct gedacht aan een simulatie van het Europese Parlement of de Europese Raad, maar deze keer werden we ondergedompeld in een simulatie van politieke acties. Op welke manier zet je een campagne op? Hoe benader je de media en politici? Hoe kan je andere groeperingen overtuigen van je idealen? Veel ga ik er hier niet over vertellen, maar het is in ieder geval een simulatie die voor herhaling vatbaar is!
Naar het hart van de Macedonische politiek
Er werd gelukkig niet enkel intern gepraat over politiek, maar JEF Macedonië was er ook in geslaagd om een bezoek te regelen aan enkele politieke instellingen. Zelf trok ik mee naar het kantoor van Jani Makraduli, één van de vice-presidenten van het Macedonische parlement. Ik had me verwacht aan een monoloog, maar het werd uiteindelijk een interessant gesprek over de Macedonische naamkwestie (“dit bedekt enkel de echte problemen voor eventuele toetreding tot de EU, namelijk persvrijheid, justitiële hervormingen en corruptie)”, de befaamde standbeelden (“we kunnen ons geld beter aan nuttige zaken besteden”) en de visa-problemen waarop vele Oost-European nog steeds botsen. Ook de invloed, als die al bestaat, van jongeren op het beleid werd kort besproken, maar hierover kregen we veel meer informatie tijdens een presentatie over de nationale jeugdraad. Deze werd pas in juni 2013 opgericht en kampt duidelijk nog met enkele kinderziekten. Hierbij moet ook wel worden gezegd dat het politieke systeem in Macedonië het nog niet gewoon is om jongeren te betrekken in het beleid.
Time for some real action!
Na een middagpauze trokken we samen met het JEF Europa bureau en leden en sympathisanten van JEF Macedonië de straat op om te pleiten voor een visa-vrij Europa. Er is op dit vlak de laatste tijd al veel verbeterd, maar nog steeds moeten jongeren uit landen zoals Kosovo en Moldavië een kostelijk visa aanvragen wanneer ze naar een EU-land willen reizen voor een seminarie, om te studeren of om vrienden te bezoeken. De verhalen hierover van verschillende deelnemers hebben me nogmaals doen beseffen dat ik als Belg en EU-onderdaan, heel tevreden kan zijn met mijn nationaliteit als het aankomt op het oversteken van grenzen.
Een gesprek met de toekomst
Voor mijn laatste volledige dag in Macedonië stond er een speeddating op het programma met vertegenwoordigers van drie nationale jongerenpartijen. Met hetgeen we de vorige dag hadden geleerd tijdens ons bezoek aan het nationaal jeugdforum in het achterhoofd, vroegen we hen onder meer in welke mate de jongerenpartij serieus wordt genomen door zijn moederpartij. Krijgen jongeren verkiesbare plaatsen op de lijst? Slagen jullie er soms in om iets op de politieke agenda te zetten? En zo ja, leidde dit ook tot concrete resultaten? De antwoorden op deze vragen waren vrij uiteenlopend, maar het is wel duidelijk dat jongeren in Macedonië vaak nog een trapje lager staan op de ladder van Roger Hart in vergelijking met België of Zweden (waarmee ik niet heb gezegd dat het bij ons allemaal perfect is). Dit betekent echter niet dat er in Macedonië geen progressie wordt gemaakt.
Het was fantastisch om zoveel geëngageerde, dynamische en kritische jongeren te ontmoeten die van hun land, en liefst als lidstaat van de EU, een betere plaats willen maken om in te wonen. De volgende morgen zat ik dan ook, weliswaar lichtelijk vermoeid door een korte nacht, met een tevreden gevoel op de bus richting Kosovo (uiteraard met paspoortcontrole!) om daar het vliegtuig terug naar huis te nemen. Hvala JEF Makedonia, hvala to all the participants en hvala Youth in Action om dergelijke activiteiten mogelijk te maken!
Related articles
